ถ่านนาฬิกาความรัก

บ่อยครั้งที่ ความรัก ทำให้เราลืมไปในหลายๆ สิ่ง
ลืมว่า…เราเคยกินข้าวคนเดียว. . . โดยไม่รู้สึกเหงาเราถือกระเป๋าเองได้. . . โดยไม่รู้สึกหนักเคยเดินกลับบ้านคนเดียว. . . โดยไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องยาก
ยิ่งกับความรัก ที่คบกันเนิ่นนานยิ่งเนิ่นนาน ความผูกพันก็ยิ่งมากเมื่อความผูกพันเริ่มมาก ชีวิตเราก็มีแต่ความเคยชิน
เคยชินที่จะกินข้าวกับเขา ดูหนังกับเขาเดินกลับบ้านกับเขา โดยมีเขาเอื้อมมือมาถือกระเป๋าให้ความรัก ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงอ่อนแอลงหรอกแต่ความรัก มักทำให้ผู้หญิงลืมการใช้ชีวิตคนเดียว
ไม่ต่างจากนาฬิกาแขวนผนัง ที่เดินบอกเวลาไปเรื่อยๆโดยลืมไปว่าที่นาฬิกาเดินได้นั้น เพราะมีถ่านให้พลังงานอยู่ดังนั้น จึงมีความเป็นไปได้ว่าถ่านจะหมดเป็นไปได้…พอๆ กับความรักที่เคยมีมาจะหมดลง
ซึ่งถ้าวันที่ถ่านหมดมาถึงจริงๆถึงแม้สองเข็มนาฬิกาจะหยุดเดิน แต่เชื่อไหมว่า…เวลายังเคลื่อนไปเวลาบนโลกนี้ไม่ได้หยุดเหมือนสองเข็มนาฬิกาความรักที่หมดลงแล้วนั้น ก็เช่นกัน
ความรักหมด แต่ไม่ได้หมายความว่า “ชีวิต” จะหมดชีวิตของเรา ยังก้าวเดินต่อไปได้เสมอ
อาจเหงาบ้าง ที่ต้องกลับมากินข้าวคนเดียว เดินคนเดียวอาจเจ็บปวดบ้าง ที่เบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยไม่ปรากฏบนหน้าจอบ่อยๆ อีกแล้วแต่เชื่อไหมว่า ก่อนหน้าที่ไม่มีเขา เราก็ยังอยู่อย่างมีความสุขได้
หากชีวิตคือนาฬิกา และ เข็มสองเข็มคือความรัก
มันก็ยังมีโอกาสที่จะใส่ถ่านความรักก้อนใหม่อยู่ทุกเวลา และเข็มสองเข็มก็ยังมีโอกาสเริ่มเดินต่อไปอีกครั้งหนึ่ง. . .